شهر سازی و مدیریت بحران شهری

گسترش روزافزون شهرنشینی و به دنبال آن افزایش تدریجی تعداد شهرهای بزرگ در جهان به خصوص در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، از یک سو و رشد شهرها، تمرکز و تجمع جمعیت و افزایش بارگذاری‌های محیطی و اقتصادی بر بستر آنها از طرف دیگر، ضمن توجه بیشتر به شهرها، منجر به پذیرش نقش‌ها و عملکردهای متعدد شده است.

هر چند در دهه‌های گذشته با پیشرفت دانش بشری، دانشمندان به چگونگی پیدایش این پدیده‌ها به صورت علمی پی برده‌اند و نحوه وقوع آنها و پیامدهای ناشی از آن را مورد بررسی قرار داده‌اند، اما هنوز هم بشر قادر به جلوگیری و مقاومت در برابر این گونه رخدادهای طبیعی نیست.

 با توجه به غیر مترقبه بودن بلایای طبیعی و لزوم اجرای تصمیم‌های درست و کارساز، مبانی نظری و بنیادی، دانش «مدیریت بحران» را به وجود آورده است که مربوط به اقدامات قبل، حین و بعد از بحران، جهت کاهش اثرات این حوادث و کاهش آسیب پذیری است.

با به‌کارگیری اصول و ضوابط شهرسازی و تبیین مفاهیم موجود در دانش مدیریت بحران مانند بافت و ساختار شهر، کاربری اراضی شهری و زیرساخت‌های شهری می‌توان تبعات ناشی از حوادث طبیعی را تا حد زیادی کاهش داد.