مدیریت و ارزیابی عملکرد سازمان

مشکل بزرگی که امروزه بسیاری از سازمان ها با آن دست به گریبان هستند عبارتی است به نام نارضایتی فراگیر. به بیان دیگر در این سازمان ها کلیه سطوح اعم از کارکنان و مدیران همگی از یکدیگر ناراضی هستند و هر یک مشکلات موجود را ناشی از سوء عملکرد گروه های دیگر می دانند. این موضوع می تواند طیف وسیعی از عواقب وحشتناک را از کاهش کیفیت زندگی کاری تا افت شدید بهره وری و کاهش شدید سرمایه را شامل شود.
اگر چه ممکن است در سبب شناسی این مشکلات، بیش از یک عامل منفرد مطرح باشد شاید بتوان اذعان نمود بیشتر این ناهنجاری ها به ابهام و عدم تفسیر صحیح از عملکرد و توقعاتی که افراد از خود و سایر اجزاء سازمان دارند برمی گردد. در صورتی که انتظارات و مسئولیت ها در یک تشکیلات به درستی شفاف سازی نشود، راه برای سوء تفاهمات و حاشیه روی های مختلف سازمانی هموار شده و هر یک از اجزاء که در شکل مناسب خود باید به یک سمت واحد در ارتقاء موفقیت و بقاء سازمان حرکت نمایند، شکل آشفته ای به خود گرفته و باعث بروز مسائلی همچون معضلات ذکر شده خواهند گردید. این همان چیزی است که باعث شده اخیراً بحث “مدیریت مبتنی بر عملکرد” مجدداً مورد توجه محافل علم مدیریت قرار گیرد. در مدیریت مبتنی بر عملکرد بخش اعظم توان مدیریت بر
اداره صحیح عملکرد اجزاء سازمان متمرکز شده و سعی بر این است که به جای معیار قرارداد بسیاری از کلاس های منسوخ شده مدیریت سنتی، همچون تکیه بر ظواهر و سلیقه ها، به دستیابی تعریف واحدی از موفقیت در سازمان تعیین نمود تا کارایی هر یک » شاخص « روی آورده و برای فعالیت هایی که جهت رسیدن به این موفقیت لازم است۳
هر کس می تواند نتیجه » شاخص ها « از عناصر در پیشبرد سازمان به این سمت مشخص گردد. چرا که در غیاب این کار خود را توجیه نماید.